In de blogreeks van ‘Onbekende hondenrassen’ zijn baasjes aan het woord die een iets minder bekend hondenras in huis hebben, dan de rassen waarvan de namen je dagelijks wel eens om de oren vliegen. Deze week vertelt hondeneigenaar Evelyn over Dakota, een Mastin del Pirineo.
Dakota is een Mastin del Pirineo. De Mastin del Pirineo komt van oorsprong uit Spanje en werd ontwikkeld om schapen te beschermen tegen beren en wolven. Ze zijn over het algemeen erg rustig, waaks, edel en intelligent. Het zijn moedige honden met een goed uithoudingsvermogen. Ze zijn waaks en zullen als er gevaar dreigt ook vrij zelfstandig optreden. Ze hebben ruimte nodig; het zijn geen honden voor dagelijks een rondje, maar willen graag een tuin tot hun beschikking hebben waar ze lekker rond kunnen lopen, of een beetje liggen en de boel in de gaten houden. Ze zijn vaak naar andere honden sociaal. Als ze goed gesocialiseerd zijn, zijn het heerlijke gezinshonden en goede wakers van de familie. In de opvoeding moet je er rekening mee houden dat ze niet klakkeloos doen wat je vraagt; ze moeten wel het nut ergens van inzien.
Een Mastin leert het beste door op basis van wederzijds vertrouwen aan de slag te gaan. Met te veel druk op de hond zal je vaak het tegenovergestelde bereiken. Eigenwijs noem ik haar; ik moet er vaak om lachen. Iets anders helpt ook niet.
Vaak denken mensen dat Dakota een Pyrenese berghond is. Daar zijn ze wel verwant aan; met name de kleuren zijn verschillend. De Mastin del Pireneo heeft veelal verschillende vlekken, maar de onderste delen van de benen en de top van de staart zijn wit. Ik kan overigens geen kleur bedenken die Dakota niet in haar vacht heeft…
Dakota is onze vierde berghond. We hebben twee Cao da Serras da Estrelas (Portugese berghonden) gehad en we hadden al een kruising berghond uit Spanje (kruising Sint Bernard en Mastin del Pirineo: Nano). We zochten dus een maatje voor Nano; dit moest wel een teefje zijn. Op Facebook kwam ik het asiel van Peter Koekebakker (Animal in Need) Dakota tegen. Ze was net binnen gebracht door een Spaanse die zei dat ze haar niet langer kon houden, omdat ze in Duitsland ging werken. Ik kan me niet voorstellen dat je je hond wegdoet, maar Dakota kwam er nog goed van af. Sommige mensen doen de meest vreselijke dingen met hun dieren als ze ze niet meer willen, dus naar het asiel brengen was nog het beste wat ze kon doen.
Ik zag Dakota en voelde direct; dit moet ze zijn! Ik ben een maand later naar Malaga, waar het asiel in de buurt is, gevlogen en haar gaan opzoeken. Het was liefde op het eerste gezicht! Ze is in Spanje gesteriliseerd en natuurlijk moest ik wachten op de bloedonderzoeken op verschillende ziekten. Dat doen ze altijd standaard. Toen bleek dat dit allemaal goed was, is ze met het vliegtuig naar Nederland gekomen.
Ik word wel eens aangesproken over het feit dat we een hond uit het asiel uit Spanje hebben geadopteerd. Dat is best vervelend. Ja, er zitten ook honden in asielen in Nederland, maar ook in het buitenland. Wij zijn blij dat wij de kans hebben gekregen om Dakota een mooi leven kunnen bieden hier. Zij is nu onze enige hond. Helaas hebben wij van Nano vorig jaar maart op 12,5-jarige leeftijd, een dag voordat Peter Koekebakker overleed, afscheid moeten nemen.
We hebben Dakota van het vliegveld in Rotterdam opgehaald. Dat was natuurlijk super spannend. Ze zat in een flybox en was heel relaxed. Toen we de autodeur open deden, sprong ze er in en ging liggen. Ze keek me aan met een blik van “en nu naar huis”. De kennismaking met Nano ging goed en ’s avonds waren ze al aan het spelen met elkaar. Ze heeft nooit iets kapot gemaakt in huis, was direct zindelijk. We hebben een zeer grote tuin die volledig omheind is, dus dat was super genieten voor haar. Ze was heel mager, haar vacht was de helft van wat het nu is.
Het leukste aan mijn hond vind ik…
Dakota ziet er geweldig uit, met een hele lieve en zachte blik. Prachtige ogen met een mooie natuurlijke eyeliner. Ze is ook van binnen heel mooi. Lief en zachtaardig, vooral tegenover alles wat klein is. Ze is enthousiast, wil graag spelen, maar is ook echt eigenwijs. Ik heb verschillende trainingen met haar gedaan, dan moet je wel af en toe wat geduld hebben 🙂 Toen we Dakota een aantal maanden hadden zijn helaas haar kniebanden gescheurd in haar linker knie. Dat was echt naar, met name omdat ze zo groot, zwaar en enthousiast is. Ze is een aantal keren geopereerd en moest steeds lang revalideren. Nu loopt ze met een kniebrace die op maat is gemaakt door Hodes dieren orthopedie. Het gaat heel goed, gelukkig!
Wat ik zo bewonderingswaardig vind is dat ze altijd een blije, vrolijke hond is gebleven. Dakota en ik wandelen heel veel. We wonen in Drenthe, dus er is veel ruimte en mooie routes. We maken graag lange tochten samen met vriendinnen die ook honden hebben. Een dagje naar de Wadden is ook altijd een succes; ze is gek op de zee en het strand. Daarnaast gaat ze altijd met mijn man en mij op vakantie. We zoeken dan een huis met het liefst een omheinde tuin. De eilanden zijn wel favoriet bij ons.
